8 października 1989

Niedziela

11:40

Lęk

Ciężkie chmury szarą swą duszą ciągną.

Gęsta mgła oplata perliste rosą drzewa.

Kropelka wody twoim odbiciem

Spada w dół, by zniknąć.

Czy zieleń drzew jest prawdziwa?

W szarym tle żółta plama,

Słonecznik jak spóźnione słońce jesienią

Cieszy oczy swym blaskiem.

Czy realna jego barwa?

Lęk - blady wschód,

Uciekający mrok z pierwszym blaskiem,

Groźny pod przymkniętymi powiekami

Znika w słońcu.

Pulsuje w żyłach za dnia.

Czy jego chytry śmiech słyszysz?

Cała realność i sens

W kropelkach deszczu spływa

W ciemny dół serca.

Przyszłość niepewna jak pierwszy lód.

Gdzie idę? Co będzie? 

Nie wiem.

***

Jednak chyba zaliczę ten szpital. Okaże się w środę. Mam tu być, ale chyba wszystko pójdzie dobrze. Tylko co z tym wojskiem? Nie wiem jak to wszystko się ułoży.