4 lutego 1989

Sobota

2:45

Stokrotka

Daleka, taka daleka.

Nieuchwytna jak wiatr.

Smutna. Czemu smutna?

Czemu kwiat płacze?

Moja stokrotko nie płacz.

Podnieś głowę i spójrz w niebo

Widzisz, jakie jest błękitne?

A twoje płatki są białe,

Białe jak śnieg.

Stokrotko, poślubisz głaz?

Zrobisz to z litości dla niego?

Wielki głaz — głupi i szczęśliwy. 

Stokrotka nic nie mówi. 

Skryła się w cieniu głazu i milczy.

Milczy, lecz nie płacze. 

Wyschły już jej łzy. 

Kim jest ów głaz?

Kim jest stokrotka?

Czas zatrze ból

I pozostanie wiersz, 

Pomnik czyjegoś istnienia, 

Wiary, nadziei i zapomnienia.