11 marca 1990

Niedziela

Łochów 3:15

Powieść "Emilka" jest jak promień wschodzącego słońca - rozbudza marzenia i daje nadzieję. Jest coś w tej małej, niewinnej postaci, takiej pełnej życia i radości. Chyba byłem troszeczkę podobny do niej w tym samym wieku, ale zatraciłem to wszystko. Niestety zatracam dalej. Ta książka odświeża jednak moje wspomnienia z dzieciństwa. Kończę już pierwszą część. Długo to trwa. Żałuję, że nie mam więcej czasu na czytanie. Szczególnie że jest już trzecia część. Nosi tytuł "Emilka na falach życia". Jest już w niej dorosłą, czarującą, pełną podziwu dziewczyną. Widziałem okładkę w księgarni w Tłuszczu. Okładka zawsze w jakimś stopniu odzwierciedla treść. 

Miałem napisać do Iwony, ale nie zrobiłem tego. Wiem że to nieładnie z mojej strony. W sumie to napisałem już, ale nie wysłałem tego listu tylko go porwałem. Nie powinienem się zbytnio użalać nad sobą, a w tym liście właśnie to zrobiłem. Wiem, że ona nie chce tego czytać, a ja nie umiem nic innego napisać. Zdaję sobie jednak sprawę, że coś trzeba wysłać, chociażby kartkę pocztową. 

No i proszę, chciałem pisać o samych przyjemnych rzeczach, a okazuje się, że tych przykrych jest dużo więcej, niż by się zdawało. Ostatnio nie wyrabiam się z pracą na szklarniach. Chociaż może to zbyt szumnie powiedziane, że się nie wyrabiam. Wszystko nadrobiłem i obecnie jestem na bieżąco. Raczej chodzi o to, że jakoś specjalnie się na mnie uwzięli i gdy tylko na moment usiądę, zaraz się czepiają. Chociaż z drugiej strony nie jestem w tym osamotniony. Jest jeszcze dwóch takich kolegów. 

To nie jest tak, że jestem jakoś specjalnie leniwy. Ja po prostu chwilami nie daję rady. To ciężka praca i czasami muszę odpocząć. Wymyśliłem sobie, że będę odpoczywał pomiędzy krzakami pomidorów, tak, żeby mnie nie widzieli. Poza tym nawet jak ktoś będzie szedł, to szybko mogę wziąć się za robotę.